‘Voetbaltalent is een gift van mijn moeder'

Luka Ilić had in juni, daags voor zijn 19e verjaardag, zijn touchdown in Nederland. De Serviër kwam over van Rode Ster Belgrado, waar hij een jaar daarvoor werd ontdekt door Manchester City. The Citizens besloten de aanvallende middenvelder toen nog even in zijn moederland te laten, maar dit seizoen was het tijd voor de volgende stap: NAC Breda. Bijna vijf maanden later maken we kennis met de jeugdinternational van Beli Orlovi, kleinzoon van een volkszanger en protegé van ‘Pižon’. Wie dat is? ‘Hij maakte ooit 28 panna’s in één wedstrijd.’

Om maar meteen met de deur in huis te vallen: het juichgebaar na je goal tegen Heracles Almelo.
“Haha, daar heb ik meer vragen over gekregen. Er zit inderdaad een verhaal achter. Het was een gebaar naar mijn 3 beste vrienden. Ik wist dat ze thuis in Servië naar de wedstrijd zaten te kijken. In eerste instantie rende ik naar rechts en dacht ‘wacht even, hier staat helemaal geen camera’, vandaar die plotselinge schijnbeweging. Het handgebaar moet een 4 voorstellen. Het staat voor mijn drie vrienden, Nikola, Jovan, Nikola, en ik. We kennen elkaar van de basisschool en waren toen ik nog in Niš woonde onafscheidelijk. Heel mijn jeugd heb ik doorgebracht met hen, 24/7 waren we samen. Ik kan niet wachten om ze hierheen te halen, want ik wil ze heel graag NAC en Breda laten zien.”

Luka werd geboren en getogen in Niš. Met 260.237 inwoners de derde stad van Servië, het land in het hart van de etnische lappendeken die de Balkan heet. Het gebied heeft een langgerekte geschiedenis. De inwoners staan bekend om hun vurigheid, onstuimigheid en geestdrift.

Als ik Servië zeg, dan zeg jij? “Voetbal, Novak Djokovic en mooie vrouwen.”

En verder…? “Het land is uniek door de mensen die er leven. Ze zijn speciaal. Hun emoties schieten alle kanten op. Van boos naar blij, naar verdrietig en weer terug. Dat verbergen ze niet. Bij voetbal komt er ook emotie los. Servische voetballers hebben daarnaast een ijzeren discipline, bijna militair. Dat wordt er met de paplepel in gegoten. Verliezen is geen optie. Gebeurt dat toch? Dan doet dat zo’n pijn, dat kan ik niet beschrijven. Ik ben in dat opzicht dus wel echt een Serviër.”

Je zit hoog in de emotie? “Absoluut. Mijn gemoedstoestand kan heel snel wisselen. Dat steek ik ook niet onder stoelen of banken. Ik schaam mij er niet voor. Als ik boos ben, mogen mensen dat zien. De blessure die ik opliep tegen Heracles bijvoorbeeld. Ik moest noodgedwongen naar de kant en ging uit mijn stekker. Dat hoort erbij.”

Die blessure gooit voorlopig even roet in het eten, hoe staat het er nu voor? “Ja, dat is vervelend maar ik herstel goed. Ik denk dat het nog een kwestie is van een paar weken voordat ik weer volledig fit ben.”

Ronaldinho is zijn absolute voetbalheld, voor nu komt Neymar daar enigszins bij in de buurt. Toen ‘Ronnie’ met zijn samba-voetbal over de Europese velden danste, voetbalde Luka bij een lokale voetbalacademie. FK Radnički Niš, de plaatselijke FC, wilde hem om een of andere vage reden niet hebben. Hij speelde vervolgens een vriendschappelijke wedstrijd tegen een jeugdteam van Rode Ster en toen ging het ineens heel snel. Vladimir Petrovic alias ‘Pižon’, Servisch voor ‘duif’, stond langs de lijn. Ooit speler bij Arsenal, waar ze hem ‘the adored failure’ noemen, vanwege zijn kort maar krachtige periode bij de club, hij speelde er slechts één seizoen.

Bij Rode Ster is Vladimir Petrovic een van de vijf Zvezdine zvezde, sterren van De Ster, hoe belangrijk is hij voor jou? “Mijn verhaal met Petrovic is, al zeg ik het zelf, bizar. Ik weet het allemaal nog precies, ook de datum: 1 januari 2014. Ik werd gebeld door hem, een clubicoon, hij had mij zien spelen en eiste dat ik bij hem op gesprek zou komen. Voor dat ik het wist speelde ik in de Onder 17 van Rode Ster en was hij mijn trainer. Ik heb een seizoen onder hem gevoetbald. Hij trainde altijd alleen maar op techniek. We spraken ook alleen maar over voetbal, voetbal en nog eens voetbal. Ik hoorde de meest gekke verhalen over hem als voetballer. Hij maakte toen hij bij Arsenal speelde ooit 28 panna’s in één wedstrijd.”

Kom je uit een voetbalfamilie? “Ik ben van huis uit supporter van Rode Ster, de club leeft binnen de hele familie. Van kinds af aan weet je dan: Partizan is de eeuwige rivaal. Mijn vader heeft gevoetbald, mijn moeder was op een zeker moment een van de bekendste basketballsters in Servië. Ze was écht heel goed, een killer. Ik heb op videobanden wedstrijden van haar teruggezien. De fijne techniek heb ik denk ik van haar, ze danste met de bal over het veld.”

Lijk je buiten het veld ook op haar? “Ik ben echt een mix van mijn vader en mijn moeder. Het sportieve heb ik van mijn moeder. Zij heeft mij en mijn broertje bij onze geboorte voetbaltalent als gift meegegeven. Dat is de reden dat ik profvoetballer ben geworden, daar geloof ik in. Ik had ook een ander talent kunnen krijgen, iedereen wordt namelijk geboren met een of meerdere talenten.”

Wat heb je van je vader? “De kant van mijn vader is heel muzikaal. Mijn vader is muziekleraar. Zijn vader, mijn opa, is een bekende volkszanger in Servië: Sloboban Ilić Boban (luistertip!). Hij is nu 77, maar leeft alsof hij 20 is. Ik speel geen instrument, maar kan wel zingen. Al heb ik daar nooit echt iets mee gedaan. De liefde voor muziek zit wel in mijn genen.”   

De aanvallende middenvelder kwam in 2015 bij Rode Ster Belgrado terecht. Vorig seizoen werd hij zowel met O19 als met het eerste elftal kampioen van de Servische Superliga. Zeven keer mocht hij in actie komen in het Stadion FK Crvena Zvezda, ook wel Marakana genoemd, omdat het volgens velen lijkt op de voetbaltempel van Rio de Janeiro. Luka kent de befaamde en een van de meest aanjagende spelerstunnels van Europa op zijn duimpje.

Er circuleert een filmpje rond op het internet van de spelerstunnel voorafgaand aan de derby tegen Partizan. Daar kun jij vast meer over vertellen… “Dat is echt een groot gekkenhuis. Twee clubs die in een stad ‘leven’ op 100 meter bij elkaar vandaan. Tijdens en rondom de wedstrijd wordt er gevochten alsof je leven ervan af hangt. Op de tribunes, maar ook op het veld. Vuurwerk, politiemannen, gezang, het is een grote chaos. Je kunt het met niks vergelijken en moet het eigenlijk gewoon een keer meemaken.”

Je bent nog een tiener, maar in een eerder interview gaf je aan dat er van je wordt verwacht dat je de mentale weerbaarheid en het bijbehorende gedrag van een 30-jarige hebt. Hoe werkt dat? “Vanaf het moment dat alles er op wijst dat je het in je hebt om profvoetballer te worden, word je opgezadeld met een bepaalde verantwoordelijkheid. Ga je alles uit jezelf halen, ja of nee? Je moet keuzes maken waar veel vanaf hangt. Het gaat over je toekomst. Je moet dagelijks offers brengen en jezelf tot het uiterste drijven. Ik woonde op mijn vijftiende al op mezelf in een grote stad en speelde als het ware mijn eigen ‘ouder’. Dat is natuurlijk niet heel gebruikelijk.”

Wie is jouw grootste inspiratie? “Ivan, mijn broertje. Ik haat hem, tegelijkertijd ben ik bereid om voor hem te sterven. Als hij 20 push-ups doet, doe ik er 21. Scoort hij 10 doelpunten, dan zorg ik dat ik er 11 maak. Dat is een eeuwige race die ik wil winnen en die ik ook altijd zal blijven winnen. Ik wil hem voorblijven, daar doe ik mijn best voor. Hij maakt mij beter.”

Jullie speelden vorig seizoen samen bij Rode Ster Onder 19. Nemen jullie die rivaliteit mee het veld op? “Nee, dan ontstaat er juist een soort blinde magie tussen ons. Hij is verdedigende middenvelder, ik een aanvallende middenvelder. Ivan onderschept de bal en weet mij altijd blind te vinden. Daarin blijft hij mij verrassen. Alsof we twee magneten zijn.”